شیطان ، سیاست ، پدر

The summit همون فیلمی بود که بعد از بی خوابی امشب انتظار دیدنشو داشتم . رئیس جمهور آرژانتین با بازی ریکاردو دارین که هم در نقش پدری دلسوز و هم قاتلی خونسرد به زیبایی شر و خیر را در هم آمیخته . در این فیلم خبری از خون و تیر اندازی و صحنه های فجیع قتل نیست . حتی روابط بین کشور ها پر از حقه و دروغ است . انگار که دو فیلمنامه اجرا میشود یکی فیلم نامه اصلی و دیگری سیاستمدارانی که پله به پله نقش هایی برای خودشان چیده اند .  میدونید از کجای فیلم خوشم اومد از پایان بی سرانجامش . از اونجایی که گذاشت خودم هر طور که دوست داشتم پایانش بدم و گذاشت که تمام روز آینده رو بهش فکر کنم . 

The Summit 2018 , Santiago mitre

 

 

معصومیتی که چهره اش تغییر میکند

ایا از خودمان پرسیده ایم که چگونه میشود یک انسان ، انسان دیگری را بکشد ؟ شاید ستم یا ظلم و شاید تنفر یا دشمنی . اما ممکن است اینها نباشند . شاید درون همه ی انسان ها روحی شیطانی ست که تنها بیدار نشده . حتی کودکی معصوم یا انسانی که هیچ وقت طعم خون و خونریزی را نچشیده اینگونه است که میتواند جان انسان دیگری را بگیرد . فیلم monos که به معنی میمون هاست . خوی حیوانی انسان را به روشنی نشان داده . ۷ نوجوانی که قوانین خودشان را دارند و اسم هایی که ساخته و پرداخته خودشان است و حتی صداهایی عجیب که برای ارتباط از آن استفاده میکنند . اینها دقیقا نشان از آن شیطان و جهلی ست که درون همه ی ما نهفته است فقط کافیست به آن تلنگری بزنید و آنرا آزاد کنید . 

Monos تنها یک فیلم نیست ، بلکه یک تراژدی روانشناختی ست که ذهن و فکر را به وجد می آورد که وجود ما از چیست . 

Monos 2019 

Director :Alejandro Landes

Cinematography: Jasper Wolf

 

فیلمی از جنایت و وحشت

فیلم کره ای2016 the wailing رو میتونم به جرئت بگم از بهترین فیلم هایی بود که در این چند مدت دیدم . فیلمی که با یک کلیشه ی قتل و داستانی پلیسی شروع میشه و تو فکرت یک داستان جنایی رو میسازی ولی همه چی به یکباره جور دیگری تار و پود ذهن و فکر رو درگیر میکنه که دیگر نمیشه درست رو از غلط تشخیص  داد ، فقط باید نشست و دستی به گوشه ی دهان گذاشت و از دلهره و ترس عمیق فیلم لذت برد . کارگردان این فیلم ناهانگ جین که در سال ۲۰۱۰ هم بخاطر فیلم زیبای دریای زرد جایزه کن رو کسب کرد اینجا هم بیکار ننشست و درست ۶ سال بعد از فیلم موفق دریای زرد ، با فیلم the wailing دوباره فاتح جایزه نخل طلایی کن شد و چه بسا که شایسته او بود .

این فیلم یک تفاوت اصلی با فیلم های ترسناک هالیوودی داره و اون معما و رازیه که پشت فیلمه و ترس عمیقی که بیننده رو سرجای خودش میخکوب میکنه و مدتها ذهن رو گرفتار خودش میکنه ، داستانی ورای یک تصور به ظاهر ساده و با پیچیدگی هایی ظریف و دوست داشتنی .

 

به نام خدا

بعد از مدت ها دوری برگشتم .خوش آمد به خودم :)